“Mijn huid helpt mij mijn grenzen bewaken”. Roos (24) woont in Amsterdam en heeft zojuist haar masterstudie Vertaalwetenschappen Spaans afgerond. Van de zomer is ze drie maanden naar Zuid-Amerika geweest voor een uitwisselingsproject. Daar is ze de Spaanse taal meester geworden. Ze verbleef in Chili en Brazilië, twee klimaten die erg verschillen met die van Nederland. “Ik had geen enkele last van mijn eczeem,” vertelt Roos opgewekt. “Ondanks alle stress van een andere cultuur, het verblijf in een gastgezin en de enorme hitte, had ik daar echt geen jeuk.” Ze klinkt vrolijk, ze heeft haar huidaandoening volledig geaccepteerd en kan er goed mee leven. Dat is wel eens anders geweest.
“Als baby sliep ik erg onrustig en volgens mijn moeder had ik toen al jeuk. Dat waren de eerste symptomen van mijn huidaandoening”, zegt Roos. “Later werd er inderdaad eczeem geconstateerd en moest onze kat weg, dat vond ik vreselijk”, mijmert Roos. Maar haar ouders hadden geen keus; haar tweelingbroer had last van zijn longen en bleek astma te hebben – een verwantschap van eczeem. Ook Opa had eczeem. Roos was dus erfelijk belast en huisdieren waren niet meer welkom.
“Ik ben als kind uitgebreid getest hoor”, vertelt Roos. “Ik ben allergisch voor huisstofmijt en ik heb last van hooikoorts. Als ik te weinig weerstand heb of moe ben, dan verergert mijn jeuk aanzienlijk. Dan slaap ik ’s nachts met handschoentjes aan, anders krab ik alle wondjes open. Daarnaast slik ik antihistaminica en smeer mezelf dagelijks in met een vette zalf.”
Roos heeft vroeger flink last gehad van haar eczeem. ’s Zomers durfde ze niet te zwemmen en schaamde ze zich voor de plekjes op haar lichaam. Ze was er te veel mee bezig, want haar vriendinnen zagen het niet eens! Ze werd er niet mee gepest of buiten de groep geplaatst, ze wisten gewoon geen raad met haar jeuk. “Mijn moeder wilde mijn jeuk graag van me overnemen, zo naar vond ze het voor me”, herinnert Roos zich.
Gelukkig gaat het nu goed met Roos. Ze heeft nog maar sporadisch wat wondjes. “Door gesprekken met een psycholoog in het AMC heb ik mijn huidaandoening volledig geaccepteerd en mijn leven onder controle”, zegt ze. “Omdat ik volwassen ben, kan ik er beter mee omgaan. Er is minder emotie. Maar mediteren helpt ook. Als ik relaxt ben, is mijn huid dat ook!”
Roos werkt nu als grondstewardess en ziet dagelijks honderden mensen aan haar balie voorbij komen. “Door mijn acceptatie is er een last van me afgevallen. Je komt op een gegeven moment in een vicieuze cirkel: hoe drukker je je erom maakt, hoe meer jeuk je krijgt. Ik blijf nu rustig en leid een gedisciplineerd leven. Maar wel een heel leuk leven. Ik ga niet stilzitten, ik geniet met volle teugen!”
Fotografie: Madeleine Sars
Heb jij ook een huidaandoening en wil je anderen motiveren met jouw verhaal? Dat zou fantastisch zijn! Stuur simpelweg een mailtje naar Gerdy (groest@huidfonds.nl) en wij komen graag met je in contact. We kijken uit naar jouw inspirerende verhaal en de mogelijkheid om samen anderen te helpen. Laat van je horen!
